2020 was een raar jaar. Sinds de Covid19 uitbraak komt de uitspraak ‘het nieuwe normaal’ regelmatig voorbij. Een vergelijking van een sportprestatie/mijlpaal met een pandemie maatregel is misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar toch zijn er veel overeenkomsten. Het enige wat we zeker weten is dat we altijd onderhevig zijn aan verandering. En dat is toch niet altijd een slecht ding.
Van 0 naar 1000 mile doe je niet uit het niets maar is een logisch gevolg van eerdere avonturen. Grote avonturen beginnen klein. Ook wij zijn ooit begonnen met onze eerste kilometers, en echt, die waren gewoon op 1 hand te tellen. Maar de tweede keer op de SUP pak je uit nieuwsgierigheid dat extra lusje mee. Een volgende keer peddel je met een maatje of een trainingsgroep en onbewust peddel je ineens sneller. Voor we het door hadden namen we deel aan wedstrijden en zijn in de jaren grenzen verlegt naar Ultra-distance tochten.
Hoe verder de afstand hoe meer je jezelf tegenkomt. Het mentale deel wordt steeds belangrijker, je kan je hier maar beperkt op voorbereiden. Gelukkig zijn er leuke podcasts waarin deze kennis wordt gedeeld. Bart de Zwart heeft zijn ervaringen regelmatig gedeeld op diverse kanalen en Jennifer van 90% Mental-Ultra Distance Paddling Adventures is ook een tip voor diegene die meer willen weten over het mentale aspect van peddelen.
Het leukste aan de Yukon1000 zullen misschien nog wel de voorbereidingen zijn. Het peddelen zelf is een andere manier van leuk maar het gaat dieper en is moeilijk uit te leggen op voorhand, daar komen we zeker later op terug. Eerst een terugblik naar een 11-steden non-stop.
Gevoelsmatig eindeloos lang moeten balanceren door heftige zijwind. Als deze wind dan eindelijk draait… tegenwind. Natuurlijk! Kom ik eigenlijk nog wel vooruit? 10 uur op het water, koud van vermoeidheid en een nat pak. De vraag ‘is dit nog wel verantwoord’ schiet in gedachten.
Na uren peddelen voelt het soms als een dubbeltje op zijn kant. Het is dan knakken of knokken. Zolang verantwoord is het knokken, dus je gaat door. Hallucineren hoort daarbij net als vechten tegen de vermoeidheid. Eten en drinken helpt, steeds, voor even.
Na afloop van een ultra distance doet alles pijn. De vraag wat je jezelf aandoet wordt gesteld. Het is de kunst van het loslaten om te blijven genieten van wat je doet. Zodra je medelijden krijgt met jezelf is het klaar en zal het behalen van je doel moeilijk worden. Alle pijn en ellende is snel vergeten als je kijkt naar nieuwe avonturen die binnen handbereik liggen.
Met een terugkerende blog nemen we jullie mee in onze voorbereidingen. Training, materiaal, tochten en onze missie voor schoon water.
Volg onze avonturen via Instagram of Facebook maar stel ook gerust vragen in het forum, link hieronder! Volgende maand een nieuw onderwerp!
Yukon SupVenture Ladies
Janneke Smits & Ella Oesterholt
