Persbericht
De Peperbus 04 jan 2013
ZWOLLE/LEEUWARDEN – Zwollenaar Jasper van Overbeek is vanochtend rond 6 uur begonnen aan de eerste nonstop poging de Elfstedentocht op de SUP te volbrengen. SUP is Stand Up Paddle, staand roeien op een surfplank.
Hij hoopt de tocht in 35 tot veertig uur te volbrengen. Dat betekent dat hij zaterdag aan het begin van de middag terug is in Leeuwarden. Van Overbeek (31), is in het dagelijks leven fotograaf, vertrok vanochtend vanaf de Prinsentuin in Leeuwarden.
Hij doet een poging om als eerste sporter de Elfstedentocht nonstop te suppen. Met name de nonstop-factor is de uitdaging, er wordt ook in de nacht doorgepeddeld. In september 2012 werd de Elfstedentocht met internationale bezetting ook al gesupt, maar werd de tocht opgedeeld in vijf etappes over evenzoveel dagen. Jasper deed hieraan ook mee en dat smaakte naar meer voor de van oorsprong Fries (Bolsward).
De tocht is volgens hem het mooiste als deze in één keer voltooid wordt, en hij wil daar graag
een glimp van de echte schaats-elfstedentocht aan toevoegen, hij waagt zijn poging immers in de winter. Als het Jasper lukt zal hij de eerste Supper wereldwijd zijn die deze tocht als solist op zijn naam zet.
Het globale schema van de SUP Elfstedentocht
Leeuwarden 6.00 uur
Sneek 9.00 uur
Sloten 12.00 uur
Stavoren 15.00 uur
Workum 18.00 uur
Witmarsum 21.00 uur
Franeker 24.00 uur
Oude Leije 3.00 uur
Dokkum 6.00 uur
Tegelbrug 9.00 uur
Leeuwarden 12.00 uur
De aanloop
In september 2012 wilde ik zelf tijdens de officiële SUP 11-City Tour een poging doen de tocht non stop te volbrengen. In 2008 was ik er tijdens de eerste SUP 11-City Tour voor geïnviteerde atleten ook bij. Nooit eerder had ik op een board SUP-board gestaan en mijn gesponsorde board werd vijf minuten voor de start van de bus geladen. Op enkele winderige stukken op de eerste dag na – met name het Slotermeer – bewees ik dat je zonder enige SUP-ervaring de Elfstedentocht kunt volbrengen. Ik riep na mijn finish tegen vriendin en organisatrice Anne-Marie Reichman dat ik nog eenmaal zou wederkeren om de tocht non stop te volbrengen als zij een board zou regelen. Dit jaar was het zover. In eerste instantie hield Anne-Marie mijn voorstel echter af. Mijn poging kon de (media) aandacht afleiden van zowel deelnemers als sponsors. Uiteindelijk stemde ze in, maar gezien de korte voorbereidingstijd, zakelijke beslommeringen en bovenal logistieke drama’s trok ik me terug.
In een te drukke tijd zat ik in Nijmegen een gesponsorde volgboot te regelen in Akkrum, een gesponsord board in Groningen en alles moest worden samengebracht in Leeuwarden waar het enkele dagen werd gestald bij een oom en tante van me. Ik zou immers later starten en ongeveer gelijktijdig aankomen met de deelnemers die de tocht voeren. Dat was de planning. Ik zat driftig te regelen en mijn volgteam was ondertussen op vakantie. Teveel van het goede en ik vond het niet verantwoord om in die situatie 35 tot 40 uur topsport te gaan leveren. Dat kan alleen als je niets aan je kop hebt en in staat bent zo lang pijn te lijden.
Op een dag in oktober krijg ik een e-mail van SUP-per Jasper van Overbeek. De energie spat er vanaf:
Van: Jasper van Overbeek
Verzonden: dinsdag 25 september 2012 15:51
Aan: janfokke@oosterhof.cc
Onderwerp: contact enzo
Hoi Jan Fokke, ik heb je gemist bij de sup 11 stedentocht! ik vond je voorgenomen poging inspirerend, en met jouw terugtrekken geeft het anderen stof tot nadenken.
Waaronder ikzelf. ik heb nu de tour solo gepeddeld, en om het volgend jaar nog eens te doen, is teveel van hetzelfde. Dus ga ik de organisatie ook voorstellen om 2013 non-stop te peddelen. of het nou tijdens de sup11citytour is of daaromheen, de non-stop is geboren haha! solo of in een groep, moet ik nog beslissen. Ben bezig met een planning voor diverse sup-trips die mij voorbereiden op grotere tochten, waarvan de 11steden onderdeel is.
Kunnen we eens afspreken en van gedachten wisselen?
groet! Jasper
Jasper en ik spreken een middag af in hotel Haarhuis voor station Arnhem. Jasper blijkt uit goed hout gesneden, is zwaar geïnspireerd door het non-stop-idee en wil het liefst ter plekke op zijn board springen. We besluiten om samen een poging te gaan ondernemen ergens in het voorjaar of misschien wel rond de jaarwisseling.
Jasper is er klaar voor
Twee weken later belt Jasper me op: ‘Jan, ik ben er helemaal klaar voor, ik wil actie!’ En niet onbelangrijk: er gaan geruchten dat ‘anderen’ een poging aan het voorbereiden zijn. Nu heb ik waarschijnlijk wat minder techniek en boardgevoel dan Jasper en ik zou hem niet willen afremmen, dus zeg ik hem dat hij vooral moet gaan als hij er klaar voor is.
Eén voorwaarde: als hij gaat, coach ik hem. Als hij niet slaagt in zijn poging, ga ik het proberen en coacht hij mij. Jasper is verheugd dat ik het zo sportief oppak, aangezien hij daarmee mij voor is in een non-stop-poging. Zo werkt het echter niet. Hij is er klaar voor; ik niet. Bovendien is dit een avontuur waar ik deelgenoot van wil zijn, op de plank of in de boot. Een expeditie is geboren.
—
Jasper,
Gaaf om je enthousiasme te horen. Het druipt door de telefoon heen.
Ik denk dat goed is dat je meteen gaat en zonder mij om een aantal redenen:
1. Je bent er klaar voor
2. Ik wil niet in de rol van ‘mindere’ zitten en jou remmen. Ik heb zelf tijdens al mijn expedities momenten gehad dat ik werd geremd door anderen en dat is op zich niet erg, maar wel een reden dat ik nu meer alleen doe.
Iedereen gaat kapot om me heen en een expeditie is zo snel als de langzaamste schakel.
3. Je wilt de eerste zijn
Ik neem als coach en verzorger graag een plekkie in je volgboot om te zorgen dat je het tot een goed einde brengt. Meteen een tegenafspraak: als jij het niet haalt, probeer ik het daarna en zit jij in mijn boot;-)
Jan F.
—
Van: Jasper van Overbeek [info@jaspervanoverbeek.nl]
Verzonden: woensdag 14 november 2012 14:15
Aan: janfokke@oosterhof.cc
Onderwerp: Re: 11 steden
Gaaf, en respect voor je keuze om van je eigen plan af te stappen. hoe dan ook, volg ik je bij je eerstvolgende poging welke afstand dan ook te bedwingen!
ik heb je ge’cc’t in mijn mail met herman van Fanatic/ION zodat je hier ook van op de hoogte bent. Reageer gerust, ik zal binnenkort eea samenvatten hoe ver ik ben met de voorbereidingen.
thanks! jasper
Het team
Jasper heeft een sponsor gevonden in Herman van de Berg alias Boardguru. Het is een coole surfdude met dito uiterlijk en een grote grijze bus met ‘Boardguru’ op de zijkant. Herman sponsort met board, kleding, technische tipsen voeding.
Dat is pas een sponsor. Ik zal met goede vriend Niels Huneker coachen vanuit de volgauto. Een bootje blijkt nogal bewerkelijk en achteraf ook nogal koud, aangezien Jasper de meest asgrauwe, gruwelijke, klamme, kille, monsterlijke dag van het jaar heeft uitgezocht. Is het een wonder dat weerman Piet Paulusma niet komt opdagen?
Niels is fotograaf en vormgever. Ik ben auteur en mental coach. We zijn een ijzersterk team en hebben eerder dit soort avonturen bij de hoorns gevat. We opereren graag onafhankelijk in extreme omstandigheden. Het is prettig als een atleet zich dan ten minste geen zorgen hoeft te maken om zijn volgteam. Ruim 40 uur opereren in duisternis en koude maken het alleen maar aantrekkelijker voor ons. Twee kwajongens die elkaar al 36 jaar kennen, samen op pad. De vader van Jasper loopt er tussendoor. Hij volgt Jasper vrijwel het gehele avontuur in een grijze terreinwagen. Hij is onmisbaar. Hij heeft een brander en zorgt op gezette tijden voor koffie.
Woudsend
Voeding
Niels en ik vertrekken op donderdag net na de spits om de nacht bij de moeder van Jasper door te brengen in Akkrum. We worden met open armen ontvangen. Wijntje, worst, blokje kaas en bovenal een ongekende energie die gepaard gaat met dit soort expedities. Het is zaak dat Jasper op tijd zijn bed opzoekt en zich niet laat opzwepen door deze razernij. Hij moet 36 presteren…
Hij is druk in de weer met zijn voedingstassen. In retrospectief heeft hij volgens mij een stuk of zes, voor om de drie uur, hetgeen hem ongeveer 18 uur op de been moet houden. Een beetje rekenwerk doet echter beseffen dat hij ergens tussen de 30 en 40 uur in de weer zal zijn. Dan moet er dus ergens een kink in de kabel komen. Beseft Jasper eigenlijk wel wat 36 uur krachtsport voor je betekent? Aandachtspunt voor mental coach: de motor moet blijven branden! Goed dat ik net een symposium heb gevolgd over verbrandingssystemen en sport bij Eindhoven Atletiek.
Hongerklop is voor Jasper het grootste risico. Alles zal dan als een kaartenhuis in elkaar storten. Achteraf voeden we hem zo goed dat hij enkele kilometers voor de finish moet kotsen. Beter zo dan andersom.
Na een hele gezellige avond eindigen Niels en ik in het atelier van de moeder van Jasper. Met onze matjes liggen we op de schilderachtige grond. Of is dat iets anders dan een vloer bespat met verfstippen? Zijn moeder geeft regelmatig schilderscursussen en schertsend merk ik op naar Niels dat hij vannacht niet de enige ezel is naast wie ik slaap.
Startperikelen
Slapen doen we overigens maar kort. Net voor de wekker staat Jasper aan ons bed te brullen. De man heeft er zin an! Snel werk ik een paar koppen koffie weg. In deze staat is ontbijt alleen aan mij besteed als het in infuusvorm wordt toegediend. We laden snel in. Jasper reist met ons naar Leeuwarden en krijgt de bijrijderstoel. Ik zit achter met peddel om de nek en spullen op schoot. Je moet wat over hebben voor je protegé. Herman Boardguru komt rechtstreeks vanuit Ter Aar via de afsluitdijk naar de Prinsentuin. Aldaar nog drie andere fans. Jasper hijst zich in zijn salopet, waarna we zijn ‘vreetruif’ installeren.
De Vreetruif, ofwel staand buffet
Jasper heeft een plastic bakje gefabriceerd met onderin enkele spleten, zodat we een en ander met ducktape aan zijn board kunnen bevestigen. De gedachte is dat we zakken met eten in zijn ruif kieperen terwijl hij in volle vaart langsstoomt. Jasper hoeft alleen te bukken om eten te pakken en verliest nog geen seconde vaart. Hoezo Olympische mentaliteit? Hier hebben we geen NOC*NSF of Innosportlab voor nodig. Alleszhard Jasper!
Een soort staand buffet dus. Kanttekening: bij lichte golfslag loopt er via de spleten water de ruif in, maar een kniesoor die daar op let. Als je 36 uur peddelt, wordt vloeibare voeding alleen maar sneller opgenomen. Op de rug draagt Jasper een Camelbak met twee liter water. Als de eerste zak eten de ruif in gaat, schrik ik. Appels? Een ‘koude’ vrucht met weinig potentie. Daarnaast krentenbollen, Sultana’s, winegums en chocola. Waar zijn de gelletjes? Waar is de functionele sportvoeding?
Jasper kent het niet en is een nuchtere semi-Fries. Geen gelul, gewoon Hollandsche pot. Als dat maar goed gaat… Als Jasper zes keer zo’n zak wegwerkt mag hij blij zijn als hij Stavoren bereikt. Dat klopt ook en in Stavoren halen Niels en ik voor € 50 nieuwe voeding om hem de nacht door te helpen. Dit staat nog los van snert en pizza’s die elders worden toegediend en ook Boardguru steekt hem dingen toe.
Startperikelen
Onder het gejuich van zes man steekt Jasper van wal en verdwijnt vrijwel direct in de duisternis die de Prinsentuin omringt. We wisselen kort van gedachten met Boardguru. We hebben beide een lijst met alle bruggen waar we Jasper kunnen supporten. Niels en ik hebben daarnaast een lijst met Google Maps van de route. Die heeft Boardguru niet ontvangen, maar hij heeft een Mac in zijn bus staan en kan navigeren op het adres van de brug. Zo geschiedt en twintig minuten later zien we hem terug bij de volgende brug.
Het betreft een heel eenzaam bruggetje in de polders net buiten Leeuwarden. Het is klam, koud en doodstil. In de verte trillen de lichtjes van Leeuwarden. Het doet denken aan een bergtocht die ik maakte met Niels, ver boven Grenoble. Je ziet de lichtjes van de stad trillen, maar bent er geen deelgenoot van. Je bent in dit soort situaties even geen deelgenoot van de maatschappij. Heerlijk. Even gek doen. We genieten.
De ochtendspits komt langzaam op gang. De geuren van weidse landschappen, de stilte en de wereld die langzaam ontwaakt. Dit zijn avonturen waarbij je binnen 36 uur alles heel intens beleeft; een pressure cooker. We zijn dag en nacht op pad, doorkruisen heel Friesland, elf steden en alles daartussen, ontmoeten bakkertjes, cafetjes en pittoreske dorpjes. Topsport tegen het decor van de Friesche Elf Steden. Een intensieve piekervaring. Niels en ik doen mee omdat wij weten dat dit avontuur over 50 jaar nog steeds op ons netvlies staat.
Om 7.07 uur komt Jasper uit de duisternis opdoemen aan de Boksumerdijk. Hij is goedgemutst en peddelt voortvarend. Zijn stiefvader Hank heeft aansluiting gevonden en fietst als een waar veldrijder de eerste 40 kilometer met hem mee in de duisternis tot aan IJlst. Zodra Jasper uit zicht is springen we direct weer in de auto naar een volgende brug en zo zal het 36 uur onafgebroken doorgaan. Lijkt niet heel ingewikkeld, maar de duisternis is beklemmend en het is verbijsterend dat Jasper zijn weg hier weet te vinden. Hij kan niet anders dan een echte Fries zijn.
Met Boardguru wachten we hem op in Weidum. Ik weet uit ervaring dat dit een klotestuk is. Tot Sloten heb je vrijwel alles windtegen en de scheve bomen getuigen daarvan. Het is hard ploeteren. Het vergt een grote mentale weerbaarheid van de atleet. De eerste 66 kilometer tot Stavoren zijn qua wind het zwaarst en duren dus lang en kosten veel kracht. Je zou in paniek kunnen raken omdat dit stuk ‘te lang’ duurt. Poolexpedities worstelen met een gelijksoortig vraagstuk. Je start met een slede van 150 kilo die je praktisch niet van zijn plek krijgt getrokken, maar naarmate de expeditie vordert, eet je de slede leeg en begin je grotere dagafstanden te maken. Logisch als je het vanaf de zijkant beredeneert, maar voor een vermoeid sporter een bijna onoverkomelijke barrière.
Boardguru merkt op dat Jasper ‘verkeerd’ peddelt. Bij iedere slag knikt Jasper vanuit de heupen en onderrug naar voren. Dat houdt hij nooit en te nimmer 36 uur zo vol. Hij moet niet voorover knikken, maar zijwaarts, waarbij de kracht uit de romp komt. Ik ken dit als hardloper aangezien we altijd ‘core stability’-oefeningen doen. De kracht komt uit romp, niet enkel uit onderrug. Snel geeft Boardguru tips en ik maan Jasper niet te hard te werken. Ultrasporten gaat vanuit souplesse. Dit is geen wedstrijd, hij moet zijn ‘ultrastandje’ zien te vinden. Gelukkig blijkt de tijd hem in zijn ultrastand te dwingen. Er s geen keus; knikken met de rug doet op termijn zoveel pijn dat hij gedwongen wordt efficiënt te peddelen. Ik ken dat van eerdere expedities, maar Jasper is een jonge hond. Hij moet getemd worden en hopelijk lukt ons dat tijdig.
Aan de andere kant: hij heeft hard getraind hetgeen is af te lezen aan de toning op zijn bovenbenen en het volume van zijn borstkas. Don’t fuck with the Jasper! Hier staat een tank op een plank. Een viking, zeker als je het afmeet aan zijn markante kop. Ergens moet ik glimlachen van binnen. Jasper harkt net zo met de peddel door het water als ik. Dit heeft niets fijnzinnigs, dit is brute kracht en gaan met die banaan. Geen gelul van ik wist het niet. Harken en pijn lijden. Herkenbaar. Eén verschil: Jasper heeft veel meer boardgevoel dan ik. Ik was al zeker 15 keer het water onder de plank wezen verkennen, zeker in de duisternis als je de golfslag niet kunt lezen.
Snel tuffen we door naar Easter (8.24) en daarna door naar Scharne (9.35). Vlakbij de brug zit warme bakker Feenstra en daar doen Niels en ik ons tegeod aan een warme kop koffie en een heerlijk geurend warm puddingbroodje. Boardguru schuift aan en laat zich hetzelfde smaken. Daarna wachten we bij de brug op Jasper. Inmiddels is Radbout, de vader van Jasper, en vriendin Nynke met de kleine aangesloten. Als de supporters zich in dit tempo blijven vermeerderen is Leeuwarden te klein. Wederom geeft boardguru techniektips als Jasper komt aanvaren. Gaat de rug opspelen? Er moet iets veranderen, want zo gaat hij het niet volhouden.
Om 10 uur passeert Jasper Sneek en krijgt hij een nieuwe zak voeding in de ruif. Ik maan hem meer te eten. Hij staat nu al een halve werkdag krachtwerk te verrichten tegen de wind in. Dit is het zwaarste deel van de tocht. Hij heeft moeite om ‘zoveel’ te eten, maar hij zal wel moeten. Een hongerklop en het feestje is over. Grootste risico is met stip te weinig eten, met het bijkomende risico at hij dan mentaal knakt.
Om 10.42 uur passeert hij IJlst en om 11.55 Woudsend. Nu komt het meest gevreesde stuk: maar liefst twee keer het Slotermeer doorkruisen. Een keer met de wind schuin op de kop en na het ronden van Sloten, een keer met de wind pal op de kop richting Balk. In Sloten staan we op de brug met de moeder van Nynke en we staren in de verte tot tot Jasper dan eindelijk aan de einder opdoemt. Precies om 13.00 uur maakt hij het rondje om Sloten. Ruim 40 kilometer volbracht en dag 1 van de SUP11City-tour, die in vijf dagen wordt afgewerkt, zit erop. Het is wel meteen de ergste dag qua wind. Dat hebben we achter ons.
Overwegingen van tegenslag
In Balk moeten we lang wachten. We staan aan de kant van het Slotermeer als ik een sms van Radbout binnen krijg: ‘Ik sta halverwege de zuidoever Slotermeer. Hij denk ik ook halverwege. Ik zie hem hard beulen! Ondanks golven stevige voortgang’. Niet veel later volgt een sms van zijn vriendin: ‘Hij zit er aardig doorheen hoorde ik…’ Niels en ik kijken elkaar hoofdschuddend aan. Zou het Slotermeer hem nekken? Ik weet zelf nog het gevecht dat ik moest leveren tegen de wind en de golven. De helft van de tijd lag ik naast mijn board, tot ik uiteindelijk de spelden van mijn startnummer uit mijn borst kon trekken. ‘Wat denk je ervan Jan?’, vraagt Niels. ‘Hmmm, 65 % kans dat hij het haalt…’
Ik overdenk zijn voeding, zijn onervarenheid met standje ultra en zijn peddeltechniek. De sterren staan niet gunstig. Niet veel later komt hij gelukkig redelijk vrolijk aan in Balk (14.00). Van Radbout hoor ik later dat hij Jasper vanaf de oever op het Slotermeer had horen tieren en schelden tegen de wind. Ik herken het. Grijns. Hij heeft na het meer 20 minuten gepauzeerd en mental support gekregen van Boardguru en Radbout. Het heeft geholpen. Hier in Balk zoent hij zijn dochter die op de kant staat te brullen.
Prachtige natuur
Nu volgt een prachtig stuk door de natuur langs het riviertje de Lutz. Smal en beschut. Op ieder bruggetje maken we foto’s en brullen hem toe. Ook voor ons is dit een aantrekkelijk stuk. We kunnen vaak dichtbij hem komen en bevinden ons in het bos. Hij kan hier een beetje tot rust komen na het Slotermeer en een beetje opladen voor de twee grote oversteken die nog volgen voor Stavoren, de Aldekarre en de Morra.
Vastgelopen
Vlak voor de oversteek van de Aldekarre wachten we hem op op de Oordenwei (15.30 uur). Een mooi plekje. Radbout wil hier afzwaaien om te eten en een dutje te doen. Hij zal dan rond 24.00 weer aansluiten. Plots krijgt hij een telefoontje. Vriendin Nienke heeft zich bij de volgende plek vast gereden in de drassige ondergrond en moet weer vlak getrokken worden. Of hij een sleepkabel heeft? Gelukkig hebben wij er een en nadat Jasper voorbij komt vliegen, scheuren we met gezwinde spoed naar de volgende plek om hulp te bieden.
Windleed geleden
We stoppen bij een groot aquaduct, Galamadammen. Nienke heeft zich inderdaad muurvast gereden, hetgeen niet onlogisch is. Het is hoogwater, de weilanden staan vol met plassen en de bodem is onwaarschijnlijk drassig. Ook wij moeten er later aan geloven en Boardguru moet ons weer vlot trekken. Jasper komt langs de kant aangepeddeld om 16 uur, waarna hem een laatste stuk rest richting Stavoren. We hopen dat het windleed dan is geleden…
Herbevoorrading in Warns
In Warns is het tijd voor herbevoorrading (16.40). Jasper staat nu bijna 11 uur op de plank en al het eten dat hij had ingeslagen is op. We mikken de laatste zak voeder in zijn ruif. Hij is al die tijd nog nauwelijks van de plank geweest en het gaat eigenlijk verrekte goed met hem. Belangrijkste is hoe scherp hij er mentaal nog altijd bij staat. Knap vind ik zijn vermogen om in zijn eentje – ook in de duisternis – zijn weg te vinden zonder enig aarzelen. Geen enkele twijfel. Hij kent alles op zijn duimpje. Een echte Fries.
Shoppen in Stavoren
Vanuit Warns scheuren we naar Savoren. Boardguru gaat een futuristische lichtinstallatie preparen en op het board installeren. De installatie kan met een zuignap op de boeg worden bevestigd. Niels en ik gaan voorraden inslaan en bezorgen de COOP in Stavoren een winstgevende dag. Net te laat komen we terug; hij is al weer vertrokken (17.20 uur). Het is inmiddels aardedonker. Boardguru heeft de lamp nog niet kunnen installeren en wacht hem halverwege Hindelopen op.
Pizza in Hindelopen
Niels en ik gaan vooruit om in Hindelopen een restaurantje te zoeken en ook voor Boardguru iets te eten te bestellen. ‘Een lap vlees en iets van sla’, brult hij ons na. Hindelopen is een fantastisch dorpje (en waarom heet dit niet de 11dorpentocht?). Meest in het oog schietend is de ringweg. Eenrichtingsverkeer alom. We tanken en vragen aan drie bierdrinkende kerels of we ergens een hapje kunnen eten. Ze lachen ons nog net niet uit: ‘Volg de ringweg en aan het eind van het drop vind je een pizzeria die wellicht nog open is’. We volgen de grindweg, geen pizzeria en voor we het weten karren we al weer ergens in de polder. Kortom: er volgt nog een rondje om het dorp en wederom vinden we geen pizzeria. We vermoeden dat we in het ootje zijn genomen. We parkeren bij de haven en na enig zoeken vinden we uiteindelijk de verborgen pizzeria. Boardguru staat niet veel later op de stoep. ‘Jasper wil ook pizza!’
Night support
Dan belt Friso, de broer van Jasper, met de vraag waar hij uithangt. Hij wil hem halverwege Hindelopen en Harlingen opvangen in een kano. Kijk, dat hebben we nodig! Met dit soort acties slepen we hem door de nachtelijke etappes heen. Boardguru heeft ondertussen SUP-per Stef aan de lijn. Ook Stef wil steunen. Wanneer hij het beste kan mee peddelen? Niels en ik zijn unaniem: ‘Van drie tot zes, als de koude het hardst inwerkt en de behoefte aan slaap het grootst!’ Zo geschiedt. Stef zal in Franeker klaar staan.
Om 19.20 uur staan we op een voetgangersbruggetje in Hindelopen met twee stukken pizza voor Jasper. Het duurt niet lang voor Jasper met zijn boordlicht opdoemt uit de duisternis. Zijn lichtinstallatie functioneert uitstekend. Hij geniet zichtbaar van de twee stukken pizza die de dame in een doosje heeft verpakt. So far so good. Hij heeft er 77 kilometer op zitten in 13 uur en 20 minuten. Broer Friso gaat hem zo onderscheppen, dus dat betekent dat hij Workum gaat halen (80 kilometer).
Coachgedachten
Ik heb er nog steeds een hard hoofd in. De planning wordt niet gehaald en dat betekent dat we richting de 36 uur gaan. Dat is lang. Héél lang. Voor een coach is dit moeilijk. Als je zelf in de actie zit, ben je één met wat er gebeurt. Nu ben je toeschouwer en je aanschouwt leed, afzien, lijden, pijn en bent constant in de weer met de vraag hoe je iemand weer op kunt peppen. Eet hij wel genoeg? Hoe gaat hij de komende uren reageren? Waar krijgt hij pijntjes? En eigenlijk moet je dat allemaal één stap voor zijn. Het betekent dat je nooit rust hebt en heel intensief meeleeft. Voeding, blessures, mentale weerbaarheid, weer, wind, kleding, warmte, onderkoeling, terrein, materiaal. Na afloop ben je dan ook gesloopt.
Niels vraagt me zo nu en dan of ik denk dat hij het haalt. Een moeilijke vraag; 13 uur en 20 minuten op een plank en nog zeker 24 uur te gaan. Wat kun je ervan zeggen. Stel dat de wind aantrekt, een hongerklop, een mentale dip, twee duikelingen en daardoor de kans op onderkoeling… Dertig kilometer tot de finish lijkt niet ver, maar als je accu fysiek of mnetaal leeg is, is een uur peddelen al teveel.
Nog steeds geloof ik dat hij het wel kan halen. Hij moet het alleen écht héél graag willen, wil hij het fysieke leed unnen verdragen. Gelukkig schort het daar niet aan. Zijn wilskracht is fenomenaal. Eenzaam peddelt hij Hindelopen uit op weg naar die andere eenzame broer die hem door de duisternis tegemoet peddelt. Benieuwd hoe Friso op zijn beurt de stilte en duisternis op het water ervaart. Ik bel hem om te melden dat Jasper op weg is.
Snert in Workum
Workum is de woonplaats van broer Friso. Als Niels en ik aankomen krijgen we een telefoontje van Nienke. De moeder van Jasper staat snert klaar te maken in zijn huis. Yes! We helpen haar en dragen de spullen naar de brug, net op tijd om de twee broers uit de duisternis te zien opdoemen (21.00 uur). Snert uit blik gaat er prima in. Het heeft Jasper zichtbaar goed gedaan dat zijn broer hem verrast heeft. Weer negen kilometer volbracht. De dorpen vullen elkaar nu in snel tempo op en dat maakt dit stuk afwisselend; 11 km naar Hindelopen, 9 naar Workum, 13 naar Bolsward, 17 naar Harlingen en 13 naar Franeker.
Uit de broek in Bolsward
In Bolsward (23.00 uur) sluit Radbout weer aan. Fijn, want dat is weer een extra zetje in de rug. We moeten hem gaande houden. Eerst Friso, nu Radbout, straks Stef en zo is er steeds iemand om te zorgen voor mentale afwisseling en afleiding. In Bolsward moet Jasper even van de plank voor een sanitaire stop. Lastig, want met een salopet betekent dat, dat hij volledig uit de broek moet. Dat was ook meteen de reden dat hij een en ander een beetje heeft uitgesteld. De nood is nu aan de man. Je ruikt van een aanzienlijk afstand dat er iets aan de hand is.
K..k..k..koud
Niels en ik crossen door naar Kimswerd, een brug op een kruising, een pittoresk hotelletje en een knoestige boom. Verder doodse stilte. Hier gebeurt niets. Ik heb het al 18 uur gruwelijk koud. Ik draag een T-shirt, een hoody, een vest, een windjack en een donsjack. Dan een buff om de nek zodat de warmte niet kan ontsnappen en een muts. Voor de goede orde: dit draag ik zowel binnen als buiten de auto, ook al staat de kachel vol aan. Het volledige avontuur. Jasper blijkt in staat om de meest koude, klamme, kille, gruwelijke dag (en nacht) van het jaar uit te kiezen. Dit is waterkou die in je botten gaat zitten, waar je reuma van krijgt. Is het dan verwonderlijk als Jasper onderkoeld is als hij aan komt peddelen?
Een breekmoment
Hij blijkt twee keer van zijn board te zijn gedonderd. Boven zijn salopet draagt hij een windjack, een shirt en een vestje, allemaal kledingstukken die vocht vasthouden. Met een beetje wind is dat killing. Toch is een volledig wetsuit niet prettig omdat zijn armen vrij moeten kunnen bewegen tijdens het peddelen. Snel kleden we hem uit, drogen hem af, hijsen hem in warme kleding en wrijven hem warm. We hijsen hem in een thermopeenjas met mijn windjack er overheen. Jasper vloekt: ‘Shit man! Alle energie die ik nodig heb, verspil ik hier aan weer warm worden!’
Samen doen we wat dynamische oefeningen om weer warmte onder zijn kleding te genereren. Dit is een breekmomentje. Nu moeten we scherp zijn. Als hij weer valt, ligt onderkoeling op de loer en wordt de situatie levensbedreigend. Vanaf Kimswerd tot Harlingen mag hij NIET vallen, want dan is het over. Dat prent ik hem in zijn kop: ‘Je gaat nu zes kilometer de duisternis in. We zien je niet. Als je valt en je raakt onderkoeld kun je maar één ding doen: héél hard peddelen tot je weer in veiligheid bent!’ Hij knikt en glijdt de duisternis in. Gelukkig is hij scherp als hij vertrekt. Dit moet goed gaan. Dat doet het ook.
Peddelzombie
In Harlingen lopen we Radbout weer tegen het lijf. Hij maakt warme soep voor Jasper. Harlingen is een belangrijk punt. Vanaf hier buigt Jasper oostwaarts richting Dokkum en dat betekent dat hij windmee krijgt. Bovendien is hij dan mentaal driekwart rond. Om 2.30 uur komt hij aanpeddelen als een zombie. Na 20,5 uur is hij plastisch gezegd: aardig verrot. Dit is een dood punt. Er verschijnen scheuren aan het firmament. Hij moet door naar Franeker waar Stef op hem wacht.. We maken wat lompe grappen, hij drinkt té hete soep en massage van de schouders en onderrug is nu een steeds terugkerend ritueel. We brullen hem de duisternis weer in.
Verdwaald in vinexdoolhof
Als we wegrijden, rijdt langzaam een politiewagen aan ons voorbij. Twee van de negen agenten van West-Friesland komen poolshoogte nemen. We negeren hen en verdwijnen. Maar dan. We komen Harlingen niet meer uit. Enkel borden met Amsterdam en Den Helder en wij willen naar Franeker. We laten de borden voor wat ze zijn en gaan over op kompasnavigatie. Oostwaarts gaat het door vinexwijken tot we vast komen te zitten. Het is een doolhof van zich steeds verder vertakkende straatjes met identieke rijtjeshuizen en tuintjes. Hopeloos zijn we en alsmaar verder dwalen we door de spelonken van Harlingen. Scheldend en vloekend gaan we over op de TomTom (telefoon). Ons laatste redmiddel, maar we hebben bijna geen prik meer op de telefoons.
Stop, politie!
Een politieauto passeert ons en niet veel later worden we aan de kant gezet. Shit, ik heb geen paspoort bij me. Niels stapt uit en haalt de spanning maar meteen uit de lucht: ‘Goedenavond heren, u zult wel denken wat doen die verdachte kerels hier op dit uur in deze woonwijk!’ De agenten grommend instemmend en gluren door de raampjes naar mij. Vooral het bakje met pizzaresten op de hoedenplank fascineert ze bijzonder. Niels legt uit dat we Harlingen niet uitkomen vanwege de kansloze bewegwijzering. Ze ontdooien meteen. Als we het SUP-verhaal uitleggen hoeven we ons niet meer te identificeren en wijzen ze ons uitgebreid de weg naar het water. We nemen afscheid en knallen door naar Franeker.
Stef de Verlosser
Na enig zoeken, stuiten we op Stef. Hij heeft een witte Citroen, tot het dak afgeladen met outdoor- en surfspullen. Zijn uitrusting ligt klaar en rondom ons rent zijn hinkelende hond. Stef blijkt een sympathiek figuur met het uiterlijk van de Verlosser, een baard, lang haar en een bepaald Zen-aura. Het enige verschil dat we kunnen ervaren is dat hij niet over water loopt, maar boardt. Laat dit nu net zijn wat onze grote vriend Jasper nodig heeft! We manen hem zijn wetsuit aan te doen. Stef grijnst. Hij houdt zijn kleren aan, voor de vorm heeft hij er wat board-kleding onder gedaan. Dit is een man die niet van plan is van zijn plank te donderen.
door christiaan1111 » za jan 05, 2013 4:29 pm
Nog 12 km
Via Facebook van Rermco Bakker:
Big support by daughter Phyleine at Bathlehiem. Still 12 km to go.
Radbout de Redder
Dan plots een sms van Radbout: ‘Voor Kiesterzijl. Nog drie kilometer naar Franeker. Begint te twijfelen of het allemaal nog wel zin heeft om door te gaan.’ Na lezing schiet bij ons de angst om het hart. Kort overleg wijst uit dat Stef hem tegemoet moet peddelen. Koortsachtig pakt hij zijn spullen, sluit de hond op in de auto en overhandigt ons de sleutels. Met een aanloopje springt hij op zijn plank en weg is ie. Niels en ik staan hem na te staren. Dit wordt alles of niets. Angstige momenten. De expeditie staat op scherp. Dan een ontroerende sms van Radbout: ‘Hij liet me net bij de brug weten wel door te gaan…’ Een stuk vader-zoon-bonding. Wat het is, weet ik niet, maar de sms veroorzaakt een soort rust. Tussen vader en zoon heeft zich iets afgespeeld en nu is het goed. ‘We’ gaan het halen. Zoiets.
Zou het dan toch…?
Niet veel later komen Stef en Jasper samen aanpeddelen. Stef zal tot Dokkum met hem opvaren en dan wordt het volgens Jasper: ‘Een groot feest via Bartlehiem, naar Leeuwarden’. Als het toch eens zo zou gaan! Nog 69 kilometer voor de boeg. Het begint er wel verdacht veel op te lijken dat hij het wel eens zou kunnen gaan halen. Maar 69 kilometer is ver. Heul ver…
De engerd
Nu breekt voor ons ook het zwaarste deel van de expeditie aan. De nacht overgeslagen en nu de uren voor zonsopkomst. Voor Jasper weer vertrekt, brult hij ons toe dat hij na Franeker de route niet zo goed kent. Met name op één punt moeten we zorgen dat we er staan. Niels en ik aarzelen geen seconde. Dan wordt dat het volgende punt en gaan we vast speurwerk verrichten. Vlak na een brug moeten ze de eerste afslag links. We snorren de brug op, maar kunnen er niet parkeren. Na de brug volgt een bushalte waar we gaan staan.
Dan iets vreemds. Aan de overzijde van de weg staat een kerel in een lange zwarte jas in de bushalte. Het is ongeveer 4 uur. Hij kijkt stoïcijns naar ons. What the fuck doet die vent daar!? Wachten op de bus? We doen de portieren op slot en kijken elkaar verwonderd aan. Als we weer kijken, is hij weg. Onrustig draaien we rond in de auto, als Niels hem achter de auto ziet weglopen, de brug op. Spooky! Wat is dit voor een griezel? We besluiten hier te wachten, maar met de beslagen ruiten zijn we er niet gerust op. Dit is een standaardscene uit een horrorfilm.
Lome warme slaaaaaaap
De kachel blaast ondertussen behaaglijk warme lucht, recht in mijn verhitte gelaat en mijn droge, lome ogen. Alles kriebelt onder mijn donsjack en vest. De warmte valt over me als een warm dekbed en ik zak langzaam in een zalige slaap…
BAM, Niels slaat keihard op het dashboard en scheldt me hééélemaal verrot. Hij heeft er een intens plezier in me tot op het bot af te maken en te beledigen als ik in slaap val. Dat bindt ons. Al 36 jaar zijn we vrienden en we delen een vreemd soort humor met elkaar. Het houdt ons zoals nu ruim 40 uur op de been. Ik kan het alleen nu even niet waarderen. Ik wil eruit; ik moet frisse lucht. Niels tiert maar door, maar ik moet of slapen, of naar buiten. Dit is hel. Steeds als ik me voorneem tot drie te tellen, lig ik bij één op apegapen en begint Niels zijn wild geraas. Ik probeer het echt en kijk stug voor me uit. Ik slaap met de ogen open. Niels ziet het, grijnst en schept er satanisch genoegen in weer op me in te schelden. Ik houd het niet meer en gelukkig weet ik hem ervan te overtuigen terug te rijden en de auto te parkeren in het dorpje voor de brug.
Sterrenkijker
We wandelen de brug weer op als links van ons de engerd weer opduikt. Hij staat tussen de bomen aan de kant van de weg naar ons te staren. Niels zegt hem gedag, maar hij reageert niet en blijft ons doodstil aanstaren. Volgens Niels is het een sterrenkijker, maar dat kun je natuurlijk ook vanuit je bed doen via je zolderraam in plaats van langs een donkere weg in de kou. Volgens mij is die kerel hartstikke gek. Op de brug staan Boardguru en Radbout. We brullen naar Jasper dat hij de eerste afslag naar links moet nemen. Missie geslaagd, het enige twijfelpunt op de route achter de rug.
Ezeltje prik
We maken ons snel weer uit de voeten. Engerd staat er nog steeds. Na Dongum wordt het lastiger om het water te vinden. Op de een of andere manier steken we voortdurend verkeerd en belanden in woonwijken en dolen rond. Ezeltje prik in Friesland. We zijn het momentum even kwijt en missen de scherpte om onszelf te herpakken. Vlak bij St. Annaparachie krijgt Niels zijn onvermijdelijke dip. Nu is het mijn beurt.
De ramen gaan open, de radio aan en om de paar minuten laat ik hem gruwelijk schrikken. Adrenaline sijpelt uit zijn ogen. Tussendooor blijf ik onophoudelijk schelden aan zijn adres. Hij glimlacht en het is niet toereikend. Als twee zombies staren we de Friesse leegte in. We zien bomen dubbel en beginnen stroboscopisch te kijken. Je ziet lossen beeldjes die op je netvlies worden geregistreerd. De pauzes tussen de beeldjes worden steeds langer.
Powernapje
We moeten wel stoppen. Op aanraden van Radbout doen we een powernap van tien minuten. Ik zet de wekker en Niels beweert achteraf dat hij het gevoel had dat ik minutenlang met mijn toestel in de weer was, terwijl het me enkele seconden kostte. Mijn waarneming is dat hij direct na uitdraaien van de motor in een schokkerige remslaap verzeild raakte. Na tien minuten schrikken we ons een ongeluk van de wekker en zijn direct klaarwakker. We hebben géén idee waar we zijn en staren eerst enkele seconden verward om ons heen. Dan begint het te dagen en vol goede moed pakken we de weg weer op. In Vrouwenparochie sluiten we weer aan bij Boardguru en Radbout.
Ik kan peddelen, dus ik ga het halen!
Langzaamaan begint een collectief gevoel van ‘we-gaan-het-halen’ te ontstaan. Radbout zet koffie in zijn terreinwagen en vanaf de brug brullen we de mannen toe. Niet veel verderop is een gemaal en moeten de mannen even van de plank. We legen en hervullen de ruif. Ik masseer Jaspers schouders en moet opletten dat ik mijn handen niet beschadig; ze voelen aan als gewapend beton. Ook zijn onderrug is aan vernieuwing toe. Hij is een wandelende, kreunende zombie. Toch is hij nog verdacht scherp en merkt op: ‘Ik kan peddelen, dus ik ga het halen!’
Miscommunicatie
Niels en ik scheuren vooruit naar Dokkum en regelen ondertussen dat Hank ons terugbrengt naar Franeker waar we de auto van Stef moeten ophalen. Hij heeft anders geen warme kleren in Dokkum als hij aankomt. Als we weer op de terugweg zijn, net voor Leeuwarden, belt Boardguru me op: ‘Lekkere vent ben jij om er tussenuit te pieren met je rugzak met de sleutels van Stef! Waar zijn ze?’ ‘Ehhh, hier voor me in het contactslot van zijn Citroen?’ Stilte. In de constellatie is de communicatie achtergebleven en niemand heeft gemerkt dat we er tussenuit zijn om de auto op te halen. De beslommeringen van een hectische expeditie. Boardguru blijkt ondertussen zelf een Facebookactie te hebben uitgezet in SUP-land met de vraag of iemand de auto wil ophalen.
Menigte in Birdaard
Vanaf Dokkum peddelen twee nieuwelingen met Jasper mee. In Birda sluiten wij weer aan. Inmiddels begint in den lande het gerucht rond te zingen dat Jasper het wel eens zou kunnen gaan halen en elke brug sluiten er meer mensen aan. In Birda staan zeker 15 mensen en een euforie begint zich van de mensen meester te maken. Wij worden minder belangrijk en kunnen wat rustiger aandoen. Zo nu en dan dringt het besef door wat Jasper hier aan het neerzetten is op deze koude dag en schiet een brok in mijn keel. Wat moet die kerel een pijn hebben…
Oplappen Jasper in Bartlehiem
In Bartlehiem een groot ontvangstcomité op de brug, zeker 30 mensen. Boardguru, Radbout en ik maken ons los van de menigte om hem op de oever te kunnen verzorgen. Radbout heeft soep, Boardguru chocola en ik masseer. Nek en onderrug komen aan de beurt en ik hang hem mijn donsjack om.
Toen ik hem gister vroeg of hij genoeg kleren had gepakt, antwoordde hij: ‘Het is niet zo koud’. Na ruim 30 uur sporten, kijkt hij daar anders tegenaan. Jasper neemt me even apart. ‘Jan, je moet me helpen. Kun je me van dat vocht in mijn knie afhelpen? Ik kan hem niet meer buigen.’
‘Ja!’, antwoord ik.
‘Hoe dan?’
‘Twee maanden rust!’, antwoord ik.
‘Ja, maar ik bedoel NU?’, briest Jasper.
‘Ja, NU twee maanden acute rust’, antwoord ik.
Hij grijnst: ‘Aan jou heb ik ook niets’. Het is precies deze morbide humor waardoor hij weer grijnzend op zijn plank stapt en verder peddelt.
Door het continu stabiliseren van zijn board spreekt hij pezen en banden aan die zwaar overbelast zijn geraakt. We lappen hem op en onder luid gejuich vertrekt hij onder de brug door met twee SUP-pers aan zijn zij en volgboot met keiharde muziek achter zich aan. Nooit mogen ze vóór hem peddelen, want hij wil op geen enkele wijze stayervoordeel van hen hebben.
Oplappen van de crew
In onze vermoeidheid hebben Niels en ik het even gehad met ‘de meute’. We zijn nu 32 uur in touw en tijdens de laatste etappes komen anderen genieten van ‘onze’ expeditie. Logische gedachten na zo weinig slaap en dat realiseren we ons ook. Boardguru en Radbout hebben gelukkig tussendoor enkele uurtjes kunnen pakken. We moeten maar eens even goed eten, dan kijken we weer ‘normaal’ tegen de zaken aan. Bij een bar eten we twee tosti’s, hete chocolademelk met slagroom, we poetsen de tanden en kleden ons om. Het scheelt een slok op een borrel en goedgemutst en opgefrist komen we aan bij het Elfstedenmonument waar een aardige menigte zich heeft verzameld.
door Mark van Osch » za jan 05, 2013 11:08 am
Via Remco Bakker:
Our friend Jasper van Overbeek is doing an amazing workout. 200km non-stop solo stand-up paddle on the ‘Elfsteden route’ in Friesland (North of Holland). This is a worldclass performance and the first in the World doing the whole route non-stop. He started yesterday at 6.00 am and is still going strong (29hrs later). Expected finish time 16.30 in Leeuwarden. We will drive to Leeuwarden this afternoon to give him a big congratulation.http://www.facebook.com/Suppen.NL
Wat een wereldprestatie van SUPerMAN Jasper van Overbeek!!! Ook respect voor zijn begeleidingsteam!
Scherp tot het laatst
De lichten van de volgboot zijn in de verte te ontwaren en komen langzaam naderbij. Tegelijkertijd zwellen het gejuich en de energie aan. Als dan eindelijk Jasper opdoemt gebeurt er iets onverwachts. ‘Ik peddel door!’, roept hij en weg is hij. Boardguru en ik schreeuwen dat de boot snel achter hem aan moet gaan in verband met de kou en invallende duisternis. De twee andere SUP-pers manen iedereen echter tot stilte en leggen uit: ‘Jasper wil de laatste etappe graag alleen varen met ons er achter als bezemwagen. Zijn vriendin en dochter moeten met de bus naar Leeuwarden, zodat zeker is dat ze er zijn’. En zo geschiedde. Een sportman die tot het laatste moment scherp is en de regie houdt. Niels en ik scheuren meteen weg, voor de massa uit.
Coole surfguru gets nervous
Samen met Boardguru komen we het eerste aan in de Prinsentuin. Boardguru had zojuist een radio-interview dat hij live gaf vanuit de bus, terwijl wij achter hem aanscheurden door Leeuwarden. Nu beginnen ook bij hem enkele zenuwen op te spelen; coole surfguru wordt zenuwachtig. Hij wil meteen Jasper tegemoet rennen om niets te missen.
Niels, Friso, ik en nog een enkeling sluiten aan en nerveus lopen we door het centrum, langs het water, weg van de Prinsentuin. Het is goed zo. Dan blijft het toch een beetje ‘onze intocht’, een passend einde aan ‘ons avontuur’.
We lopen heel Leeuwarden door richting de Bonkevaart. De tranen zitten hoog en de brok dwars. Onze Jasper gaat het gewoon halen. Iets waar hij de rest van zijn leven op terug kan kijken. Ik kan het enkel vergelijken met terugkeren na een poolexpeditie terwijl je familie en vrienden op Schiphol op je staan te wachten. Gejaagd rennen we door de stad. Hoeveel mensen verzamelen zich op de Prinsentuin?
What’s your longest #standuppaddle? How about 37 hours??? Stoked for Jasper van Overbeek on a mighty effort in winter!http://www.supracer.com/jasper-van-overbeek-solo-sup-11-city-tour/ …
Finishbeslommeringen
Hij was de hele dag te volgen voa Omroep Fryslan, waar Boardguru live interviews gaf. Vanaf het begin had ik twijfeld of deze exercitie haalbaar was, gezien lengte, wind, duisternis en koude. Jasper, de Viking, bewijst ons dat het kan en heeft ons deelgenoot gemaakt van zijn expeditie.
Als hij aankomt vanaf de Bonkevaart gromt hij enkel van de pijn en dat doet hij ook als we met hem meelopen, Leeuwarden in. Grommen. Naast me een euforische Hank op de fiets. Idem voor Friso. De stoïcijnse Boardguru is nu echt een stuiterbal. Niels fotografeert alles en ik denk na over de afgelopen uren. Wat een uithoudingsvermogen, wat een verbijten, wat een mentale hardheid, wat een pure prestatie en wat een sportman.
Waarom?
Iedere buitenstaander zal zich afvragen waarom en ik zal antwoorden dat het iets van doen heeft met piekmomenten in je leven. Jezelf en anderen doen verbazen. Sport tegen een decor van de Friese Elf Steden. Daar komen drama, heroïek, afzien, tranen en geluk samen op de Prinsentuin. Dat ervaar je niet als je op de bank GTST kijkt, alleen als je dit soort uitdagingen aan durft te gaan. Met alle kans op falen, maar dat doet er niet toe. Jasper laat zien dat het wel kan, als je het maar probeert en dat is precies wat we zo nu en dan nodig hebben. Mensen die hoop geven en inspireren.
Jasper versnelt voor de laatste bocht terwijl hij pijnkreten uitstoot en het gebrul van zijn vrienden en familie zwelt aan als hij de Prinsentuin opvaart. Met tranen in mijn ogen loop ik langs de oever en zie hoe hij een oerkreet loslaat, met de peddel met gestrekte armen boven zijn hoofd: ‘NON STOP!’ Hij gaat aan wal waar hij 36 uur en 49 minuten geleden vertrokken is. Twee rode vuurkaarsen markeren zijn finish.
De cirkel is rond.
Jasper van Overbeek is ontegenzeggelijk een groot sportman. Het was een grote eer om hem te coachen.
Gefeliciteerd,
Jan Fokke (en Niels)
Nawoord
7 januari 2013, 17 uur – Een teken van leven
Een teken van leven, het gaat goed met hem.
Jasper van Overbeek
SOLO NONSTOP SUP 11 CITY TOUR 2013.
WAT WAS HET FANTASTISCH, VRESELIJK ZWAAR MAAR OOK VERSCHRIKKELIJK MOOI.
I DID IT AND I AM DOING FINE!
BEDANKT!!!!: Fast Fokkie, Herman van den Berg, Radboud van Overbeek, Niels de Fotograaf, Rens Hoekstra, Friso van Overbeek, Nienke de Wilde, Phileyne van Overbeek, Stefarius Souze, Erik Bruining, Edwin Lamsma en Brutus.
Jullie ware de harde kern en mede door jullie heb ik deze Elfstedentocht NonStop kunnen Suppen.
Woorden schieten te kort voor jullie bijdrage.
Verder bedankt alle supporters langs de route.
Ontroerend wat deze 1 mansactie heeft losgemaakt bij jullie allemaal.
SOLO NONSTOP SUP 11 CITY TOUR: WE DID IT!!
Felicitaties van Anne-Marie Reichman, initiatiefneemster SUP-11Cities-tour
SUP 11-City Tour non-stop in 37 hours by Jasper Overbeek
januari 8, 2013 in Anne-Marie Reichman, Blog
Jasper van Overbeek succeeded his goal and paddled the SUP 11-City Tour non-stop in 37 hours last weekend.
Congratulations to this great accomplishment Jasper!
The non-stop idea was born a few years ago. In 2009, Jan Fokke Oosterhof was one of the invited participants of the first SUP 11-City Tour event, being an amazing endurance athlete and entrepreneur. Being totally new to the SUP sport, he endured some extra challenges (technique, balance, blisters and all that great stuff), but he let me know with a big smile that he would be back doing the SUP 11-City Tour non-stop if I would organize him a board. July 2012 we came closer to our promises: a Starboard K15 was organized for SUPtember and so was Jan Fokke. Our mutual plan was that we would all paddle into Leeuwarden at the same time (the first competition participants and Jan Fokke). Due to a last minute unfortunate situation, Jan Fokke had to put his plan ‘on hold’, but the word was out and a bunch of keen paddlers (Jasper, Bart de Zwart and Peter Bartl) made plans for an attempt. Jasper was the first to do so and Jan Fokke ended up being his coach 37 hours non-stop.
It was SUPer fun to read the SUP 11-City enthusiasm (a day later) from the other side of the world, Hawaii. Volunteers who work hard for the SUP 11-City Tour event each year got their blood pumping and were part of Jasper his adventure. Hester & Nienke helped out with the media. Participants in 2012 Erik, Edwin and Stef paddled some kilometers with him during some lonely stretches. Marja + Jimmy who set up camp as land organization came all the way from Groningen to encourage the paddle challenge. The Brutus (“the last ‘party’ boat of the 11City fleet”) started his engine with captains Oane and Ritske to accompany the last kilometers. Let alone friends, family and fans who were in Leeuwarden at the finish. An enormous physical challenge is one part of the 11 City Spirit; the support and encouraging from others is the other very important part of it. Both parts were well represented last weekend!
I wish Jasper a good healthy recovery and many special memories to keep forever.
Anne-Marie
